Kilka miesięcy po terrorystycznych atakach na World Trade Center i Pentagon artystka Ruth Sergel zbudowała drewnianą budkę wideo, w której ludzie doświadczeni przez wydarzenia z 11 września mogli samodzielnie – bez udziału reporterów czy filmowców – nagrać wspomnienia z tamtego dnia. W 2002 i 2003 roku swoje relacje zarejestrowały setki osób: nowojorczycy, którzy byli w WTC lub w jego pobliżu w chwili ataku, ratownicy, wojskowi, pracownicy Pentagonu, mieszkańcy Shanksville w Pensylwanii, gdzie spadł czwarty porwany samolot. Opłakują zmarłych, dzielą się swoimi przeżyciami, drobiazgowo opisują akcję ratunkową, ewakuację z bliźniaczych wież i wszystko, co działo się w dniu zamachów. Dla wielu z nich wizyta w "budce wspomnień" była formą terapii. Z ich wspomnień – często wzajemnie się uzupełniających – układa się przejmujący, bardzo intymny zapis traumatycznego dnia. Po blisko 20 latach twórcy instalacji dotarli do części z tych osób z prośbą, by ponownie zmierzyły się z wydarzeniami z 11 września i spróbowały ocenić, jak ten dzień wpłynął na ich dalsze życie i jak przez ostatnie dwie dekady zmieniła się Ameryka.